Maurits van Nassau, goeverneur van de Nederlandse bezittingen in Brazilië, zette in januari 1637 voet aan wal in Recife. Dankzij een reeks succesvolle militaire expedities tegen de Portugezen slaagde hij erin het Nederlandse gebied in Brazilië belangrijk uit te breiden. Daarbij kreeg hij hulp van compagnieën van gekerstende Indianen, waaronder ook vrouwen. Toen na de Nederlandse victorie de behoefte aan militaire hulptroepen afnam, werden deze Brasilianen aan het werk gezet in de zoutwinning, als houthakkers, veedrijvers of voermannen. Het zware en gevaarlijke werk op de suikerplantages werd opgedragen aan Afrikaanse slaven. Maurits stimuleerde de Brasilianen ook om meer in te zetten op de verbouw van maniok, het voornaamste landbouwgewas ter plaatse. Daardoor hoopten de Nederlanders de voedselvoorziening voor de Afrikaanse slaven, die op hun beurt essentieel waren voor de suikerproductie, zeker te stellen.
Uit Mark Meuwese, Brothers in Arms, Partners in Trade. Dutch-Indigenous Alliances in the Atlantic World, 1595-1674 (2012) passim